یکی از دوستان می گوید:

روزی در اتوموبیلم سوره ی فصلت را گوش می دادم،

کودکی شش ساله همراهم بود،

قاری به این آیه رسید که:

وَمِنْ آيَاتِهِ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لَاتَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ

"و از نشانه‌های او، شب و روز و خورشید و ماه است. نه برای خورشید سجده کنید و نه برای ماه."

با تعجب و بلادرنگ گفت: چرا؟!

تا اینکه قاری ادامه ی آیات را خواند:

وَاسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَهُنَّ

"و برای الله که آنها را آفریده است سجده کنید"

اینجا بود که این کودک با کمال لطافتش گفت: آها... حالا فهمیدم.

چرا که برایش مفهوم آیه مشخص شده بود.

اندکی درنگ کن و بیندیش...

به سکوتش هنگام شنیدن قرآن،

به تدبر کردنش،

به حضور قلبش!!