برادران گرامی

اگر کسی به اذکار در اسلام دمی بیندیشد بسیار متحیر می شود، چرا که در هر مناسبتی برای مسلمان ذکری قرار داده شده تا او را مرتبط با پروردگارش بسازد، و در هر لحظه ای ایمانش را تجدید کند. در اولین لحظه هایی که در روز چشم می گشاید زندگی اش را با ذکر آغاز می کند

: " اللهم بك أصبحنا و بك أمسينا  و بك نحيا و بك نموت و إليك النشور " بارالها به نام و یاد تو شب را به صبح رساندیم و با نام و یاد تو روزمان را به شب رسانیدم و و برای تو زندگی می کنیم و برای تو می میریم و بازگشتمان بسوی توست" سپس وضو می گیرد و پس از گرفتن وضو این ذکر را تکرار می کند" اشهد أن لا اله إلا الله وحده لا شريك له ،له الملك وله الحمد وهو على كل شيء قدير ، اللهم اجعلني من التوابين واجعلني من المتطهرين " گواهی می دهم هیچ معبود به حقی جز الله وجود ندارد،همان که یگانه است و هیچ شریکی ندارد، پادشاهی و ستایش از آن اوست و او بر چیزی چیره و تواناست،بارالها مرا از بسیار توبه کنندگان و پاکیزگان قرار ده" و پس از ادای نماز صبح سلسله اذکاری وجود دارد که در بسیاری از آنها تجدید توحید الله عزوجل می باشد: " اللهم إني أصبحت أشهدك واشهد حملة عرشك و ملائكتك وجميع خلقك انك أنت الله لا اله إلا أنت وان محمدا عبدك ورسولك " بارالها...من درحالی شب را به صبح رساندم که تو را و حاملان عرشت را، و ملائکه و همه ی مخلوقاتت را گواه می گیرم که هیچ معبود به حقی جز تو وجود ندارد و همانا محمد بنده و فرستاده ی توست"

در این اذکار انسان نعمتهای الهی را بیاد می آورد وقتی می گوید: " اللهم ما أصبح بي من نعمة أو بأحد من خلقك فمنك وحدك لا شريك لك ، فلك الحمد ، ولك الشكر " بارالها... در این صبحگاه هیچ نعمتی به من یا یکی از بندگانت نرسیده جز اینکه تنها از جانب توست، و هیچ شریکی نداری، پس ستایش و سپاس از آن توست"

انسان برای گذشت کارهای روزمره اش از پروردگارش یاری می جوید:   " حسبي الله لا اله إلا هو عليه توكلت وهو رب العرش العظيم " الله برای من کفایت است، همان مه معبود به حقی جز او نیست، بر او توکل کردم و او پروردگار عرش بزرگ است"

و به خدا پناه می برد از مخلوقات شروری که انسان را از هدفش باز می دارند؛ درحالیکه او می خواهد روزش را بر مبنای رضایت الهی بگذراند: " أعوذ بكلمات الله التامات من شر ما خلق " پناه می برم به کلمات کامل الهی از شر آنچه آفریده است"

و پس از آن سنت است که در مسجد بنشیند و به ذکر مشغول شود تا اینکه خورشید طلوع کند، و هنگام خارج شدن از منزل این دعای بزرگ را بگوید که منهج و روش مسلمانان در تعامل با دیگران را تعیین می کند، که همان اساس صلح دوستی و نوع دوستی می باشد: " اللهم إني أعوذ بك أن أضل أو أضل ، أو أزل أو أزل أو أظلم أو أظلم أو أجهل أو يجهل علي " بارالها من به تو پناه می برم از اینکه کسی را گمراه کنم و یا خودم گمراه شوم، از اینکه دیگران را بلغزانم و یا اینکه خودم بلغزم، از اینکه در حق کسی ستمی روا دارم و یا کسی در حقم ستم کند، از اینکه در حق کسی جاهلانه رفتار کنم و یا دیگران در حقم جاهلانه رفتار کنند" و اینگونه روزش را با ذکر خدا می گذراند، در آب و غذا خوردنش، در نظافت و لباس پوشیدنش. چه اکسیر روح بخشی است این اذکار، این منهج ویژه در هر منظومه ی روحی دیگر همانندی ندارد... و امام ابن القیم رحمه الله در کتابش (  الفوائد) بسیاری از فوائد این نظام ایمانی متکامل را ذکر کرده است، و وقتی به قضیه ی فاعلیت می رسد صدها فائده ی ذکر ار بیان می کند و می فرمایند: و در ذکر الله عزوجل بیش از صد فائده وجود دارد:

رضایت رحمان، رانده شدن شیطان، از بین رفتن غم و غصه، جلب سرور و شادی،تقویت قلب و بدن،نورانی شدن قلب و چهره، جلب روزی، کسب هیبت و خوشرویی........ تا جایی که می فرمایند: بیست و یکمین فائده ی ذکر این است که حافظه ی انسان را تقویت می کند، تا جایی که با اذکار می تواند کارهایی را انجام دهد که بدون اذکار قادر به انجام آن نبود" و با این گفته ی خود اهمیت ذکر را در ازدیاد فاعلیت بیان می کند.